ประวัติ  วัดสระเกษ

     วัดสระเกษ  ตั้งอยู่ที่บ้านดอนเค็ง หมู่ที่ ๔ ตําบลนาพิน   โดยเป็นวัดที่ตั้งมาพร้อมหมู่บ้าน ในปี พ.ศ. ใดไม่อาจทราบได้  มีเนื้อที่ขนาด ๔ ไร่เศษ มีศาสนสถานสําคัญคือสิม ๑ หลัง  ศาลาการเปรียญสร้างจากไม้เนื้อแข็ง กุฏิสงฆ์ ๑ หลัง  ในอดีตมีสระน้ําอยู่ทางทิศตะวันออกของวัดและมีต้นเกษปกคลุมโดยรอบ ชาวบ้านจึงนิยมเรียกว่า “สระต้นเกษ”  ต่อมาจึงได้เรียกเป็นชื่อวัดว่า “วัดสระเกษ”  นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา  ในประมาณปี ๒๕๕๐  ได้เกิดโรคระบาดโรคห่าขึ้นทําให้พระสงฆ์ภายในวัด  ๒ รูป คือ  หลวงพ่อหน้าผากแป้ว    และ หลวงพ่อกะลอม มรณะภาพลง  ตลอดจนชาวบ้านรวมทั้งวัวควายสัตว์เลี้ยงเริ่มเจ็บป่วยล้มตายลงไปเป็นจํานวนมาก  จึงได้อพยพหนีออกไปตั้งรกรากที่อื่น  เหลือชาวบ้านอยู่เพียง ๕ หลังคาเรือนที่ยังปักหลักอาศัยอยู่  และชาวบ้านดอนใหญซึ่งเป็นหมู่บ้านใกล้เคียงเห็นว่าวัดไม่มีพระสงฆ์อยู่อาศัย  และชาวบ้านก็ได้ย้ายออกไปจนเกือบหมดแล้ว  จึงได้มาขนย้ายเอากลองเพลและโปง (ระฆังไม้) รวมทั้งรื้อเอาศาลาไปเก็บรักษาไว้ที่วัดสิทธิทนนชัย บ้านดอนใหญ่ ทิ้งไว้แต่เพียงสิม (โบสถ์) ซึ่งสร้างจากอิฐก้อนใหญ่ใช้ยางบงก่อแทนปูนอยู่ประจําในวัด 
      
      จนต่อมาในประมาณปี  พ.ศ.๒๔๗๕   ชาวบ้านก็ได้เริ่มอพยพกลับเข้ามาตั้งถิ่นฐานกนอีกครั้ง   มีบ้านเรือนประมาณ   ๕๐ หลังคาเรือน  และได้พร้อมใจกันกลับมาฟื้นฟู “วัดสระเกษ” ซึ่งในขณะนั้นเหลือแต่เพียง “สิม” เก่าที่ชํารุดทรุดโทรมใช้การไม่ได้เพียง  ๑ หลัง  แต่ก็ยังไม่มีพระภิกษุอยู่อาศัยเวลาจะทําบุญชาวบ้านก็เดินเท้าไปทําบุญที่ วัดสิทธิทนนชัย  หรือบางคราวก็ได้นิมนต์พระจากวัดสิทธิทนนชัยมารับบิณฑบาตร   จนถึงปี พ.ศ.๒๕๑๕  ได้มีพระอาจารย์เขียว  มาอยู่จําพรรษาชาวบ้านจึงได้ไปขอเอาโปง (ซึ่งปัจจุบันยังเก็บรักษาไว้)   และไม้ศาลาหลังเดิมจากวัดสิทธิทนนชัยกลับมาสร้างอีกครั้งในปีเดียวกัน ส่วนกลองเพลไม่ได้นํากลับมา และได้พร้อมใจกันสร้างกุฏิสงฆ์ขึ้นอีก  ๑ หลัง ทางทิศตะวันออก  จนต่อมาในปี พ.ศ.๒๕๔๕  ชาวบ้านเห็นว่าศาลาการเปรียญได้ชํารุดทรุดโทรมไปมากและมีขนาดเล็กจึงได้พร้อมใจกันสร้างศาลาการเปรียญขึ้นใหม่แทนหลังเดิม (คือหลังปัจจุบัน) และนําไม้ศาลาหลังเก่าไปสร้างเป็นกุฏิสงฆ์ทางด้านทิศใต้อีก  ๑ หลัง  เมื่อสร้างเสร็จแล้วจึงได้สร้างซุ้มประตูทางด้านทิศเหนือขึ้นอีกในปี พ.ศ.๒๕๔๘   และต่อมาในปี พ.ศ.๒๕๕๐  ชาวบ้านเห็นว่า “สิม” หลังเดิม  ซึ่งชํารุดทรุดโทรมลงไปจนเหลือเพียงเสาและซากอิฐการบูรณะปฏิสังขรณ์ก็ทําได้ยาก   จึงได้พร้อมใจกันสร้างอุโบสถขึ้นใหม่โดยสร้างครอบ “สิม” เดิมเอาไว้และสร้างเสร็จในปี พ.ศ.๒๕๕๖  ต่อมาทางวัดเห็นว่าสระน้ำทางทิศตะวันออกซึ่งมีต้นเกษขึ้นอาศัยอยู่มาก ทั้งยังไม่ได้ใช้ประโยชน์จากสระน้ำมากนัก จึงได้ปรึกษากับชาวบ้านนําดินมาถมเพื่อปรับภูมิทัศน์ของวัดใหม่  ปัจจุบันจึงหลงเหลือต้นเกษจากสระเดิมอยู่เพียงเล็กน้อย

Google Map Link
กดดู